Kon ik tien jaar geleden nog een tekening maken terwijl ik drie sinaasappels jongleerde en ondertussen een drie-gangen-diner kookte, moet ik nu bij veel dingen eerst nadenken of het wel kan (met dank aan de burn-out).
Mijn tijd is meer waard geworden, omdat ik er minder van heb.
Nee, niet aankomen met ‘je hebt net zoveel uren in de dag als Beyoncé’, want dat is bullshit, en wel om twee redenen.
A: Beyoncé heeft een crew van 100+ werknemers die haar ontiegelijk veel werk uit handen nemen, en B: voldoende tijd en energie hebben moet je maar net gegeven zijn.
Vroeger had ik 24 uur per dag en kon ik (ik zeg maar wat) twintig dingen in die tijd doen. Tegenwoordig kan ik zeven dingen in diezelfde tijd doen. Dan is de batterij leeg en moet ik weer opladen.
Ik heb nog steeds 24 uur per dag, maar het aantal uren dat ik kan gebruiken is beperkter. Daarom is mijn tijd veel meer waard, want het is schaars.
Tijd is anders dan veel andere dingen. Als je het hebt gespendeerd, komt het niet meer terug. Uitgegeven is uitgegeven.
Ik realiseer me steeds meer dat elke ‘ja’ consequenties heeft. Als ik ‘ja’ zeg tegen een opdracht, heb ik minder tijd om te rusten of iets te doen met mensen om wie ik geef. Natuurlijk moet ik voldoende opdrachten doen (ik voorzie in mijn eigen onderhoud, zonder externe geldbronnen), maar die balans is belangrijk.
Voordat ik toezeg, vraag ik mezelf: "wat kost deze ja?".
In mijn werk heb ik gemerkt dat het vooral ten koste gaat van mijn persoonlijke relaties en mijn eigen autonomie.
Niet alleen kan te veel werken een burn-out veroorzaken, maar ook gebrek aan autonomie. En laat dat nu net iets zijn waar ik heel veel behoefte aan heb. Neem het weg, en ik verpieter als een plantje dat nooit water krijgt.
En toch vind ik het verrekte lastig om werk in opdracht niet constant prioriteit te geven. Het is namelijk een quick fix: iemand vraagt iets van me, ik doe het en krijg betaald. Het is kristalhelder wat de investering is en wat het resultaat is, en daar ga ik over het algemeen heel goed op.
Bij tijd investeren in mijn eigen werk is dat veel minder duidelijk en een stuk onzekerder. Ik moet dus leren erop te vertrouwen dat ik mijn tijd investeer in iets wat zich op termijn gaat uitbetalen. Ik moet het toch wel een beetje gaan ervaren voordat ik me eraan durf over te geven.
Ik las eens dat je met anderen moet delen wat je wilt veranderen of wilt doen, zodat het concreet wordt. Dus, bij deze. Het komende jaar wil ik:
- Meer voor mezelf maken. Alles waarvan mijn hart aangaat alsof er duizend kleine lampjes aanspringen! Wat ik schandalig heb onderschat was hoe gelukkig schrijven mij maakt. Vandaar dat ik dat nu uitgebreid doe op Substack. Maar ook schilderen, mooie zinnen maken, tekenen hoe ik de wereld zie… Ik probeer er bewust tijd voor te maken, door bijvoorbeeld niet álle opdrachten meer aan te nemen.
- Verbonden voelen en kennis doorgeven. Als ik met de juiste mensen praat, laad ik op en raak ik geïnspireerd. Ik geef ook heel graag door wat ik heb geleerd, want ik vind het zonde om dat alleen voor mezelf te houden. De art retreat in Duitsland is daarvan een groot onderdeel dit jaar, en daarnaast wil ik andere creatieven begeleiden op hun pad door middel van bijvoorbeeld mentorschappen. Ik heb stapels zakelijke en creatieve kennis, waarmee anderen een hele eind verder kunnen komen.
- Opdrachten doen die goed bij mij passen. Voor mij is het belangrijker dat ik een klik heb met de mensen met wie ik samenwerk, dan de sector waarin ze werken, of zelfs het soort opdracht. Eerst de mensen, dan het werk. Maar een opdracht waarbij ik vrije hand krijg, zijn echte pareltjes. Zo ben ik nu bezig met een speciale uitgave voor een universiteit. Het wordt een kunstboekje, met prachtig drukwerk en mooie binding. Daar gaat mijn hart van aan!
Nu ben ik ook wel benieuwd waar jij tijd in wilt investeren, ook al weet je niet zeker wat de uitkomst zal zijn. Reageer gerust op deze mail!
