Ik had een grote pot thee gemaakt en die lekker zompige chocoladekoeken van de Lidl gehaald, want vriendin D. kwam op bezoek. Zij heeft twee kinderen, ik heb er geen. Terwijl we in mijn kleine tuintje onze thee opslurpten en met volle mond over van alles babbelden, kwam D. met een mooi inzicht.
“Veel moeders hebben behoefte om te spelen, en denken dat ze daar kinderen voor nodig hebben. Maar ondanks jij geen kinderen hebt, speel je nog steeds.”
Ik hoor inderdaad ook vaak dat mensen zich door kinderen te krijgen weer speels voelen. Eerlijk gezegd had ik daar nog niet eerder zo bij stilgestaan. Ik speel inderdaad nog graag. Zonder kinderen.
Ik probeer heel graag en zo vaak ik kan nieuwe dingen uit. Ik bouw graag met LEGO, knutsel regelmatig met papier en lijm, laatst op het strand maakte ik een kuil en ging mezelf ingraven. En ik doe niets liever dan naar een onbekend dorpje gaan en op onderzoek te gaan. Ik verwonder me graag, en dat zoek ik heel bewust op. Ik heb het nodig om me onder te dompelen in verrassingen en onverwachtingen (dat laatste woord verzon ik net zelf), want dan voel ik mezelf leven.
Toch heb ik de laatste jaren wel wat moeite om hardop te leven.
Ik ben in een sleur van werk en regelmaat terechtgekomen die lijnrecht tegen mijn natuur ingaat. Daarbij ben ik iemand die liever zichzelf vergeet dan een ander teleurstelt, en ben ik daardoor continu op anderen afgesteld. Om anderen goed aan te voelen, voelt het alsof ik uit mezelf treed. Hoe min mogelijk ik mezelf voel, hoe beter ik kan focussen op anderen, lijkt wel.
Dat gaat een keer mis, dat is zeker. Dat ging het ook bij mij en ik kreeg een burn-out. Zolang ik maar blijf intunen bij anderen, kom ik niet tot mezelf.
Daarom heb ik paar weken geleden de dinsdag tot mijn autonome dag gedoopt. Die dag plan ik geen werk en geen afspraken, en ook verzin ik niet van te voren wat ik ga doen. Ik word wakker en kijk wat ik die dag wil doen. Puur op gevoel en intuïtie. Dat brengt me weer in contact met mijn autonome zelf.
Een dinsdag is perfect: de e-maildrukte van de maandag is geweest, mensen zijn weer op hun werk gefocust (dus mailen en bellen mij minder) en—anders dan in het weekend—verwachten mensen niet per se dat ik kan afspreken.
Zo ben ik al een paar keer alleen naar zee gegaan om te zwemmen en een boek te lezen, maar ik heb ook eens een dag geschilderd en een dag detectiveseries gekeken. Alles mag op die dag, zolang het vanuit mijn eigen behoefte komt.
Zo leer ik mezelf afstemmen op mijzelf. Ik zie het voor me als zo'n ouderwetse radio waarbij je met een draaiknop de juiste zender zoekt. Het is even prutsen, maar op een gegeven moment zit je op de juiste frequentie.
Je hoort het geluid weer helder. Zó voelt die autonome dinsdag voor mij.